Ik ga dit jaar niet naar Texel. Het was ons eerste bezoek aan Texel vorige zomer. Toen de boot de haven was ingevaren volgde een markante mededeling die kennelijk niet voor ons was bestemd: “Welkom thuis Texelaren”. Er volgde een vakantie met veel zon, wat hebben we geluk, maar ook met een aantal markante gebeurtenissen die deze eilanders in een wat ander licht zetten. Omdat we niet bekend waren raadpleegden we soms het internetorakel om ons richting te geven bij onze keuze naar een eetgelegenheid. We stonden even vreemd te kijken toen we voor een zaak stonden waarover we allerlei slechte recensies lazen vanwege ‘botte bediening’. Ach, internet… Maar ja, toch maar de patatkraam ernaast genomen. Daar leek het niet veel beter, onze dochter moest maar beter lezen, kreeg ze als antwoord op de vraag of er kaassoufflé was. En ook ik moest niet zo moeilijk doen toen ik iets vroeg wat kennelijk niet in de lijn der verwachtingen lag. Meer onderhuidse gevoeligheden vielen ons in die paar weken op. Eerlijk is eerlijk, er was ook attente bediening, soms leuke gesprekken zelfs. Maar dat was vooral met de jonge Texelaren. Opvallend, die wilden graag weg, of woonden al in Amsterdam. Kunnen we terugkijkend goed begrijpen. Texel is vol…met toeristen. Meer dan genoeg toeristen. Later hoorden we meer mensen klagen, waaronder een stel dat niet meer terug hoeft te komen in het door hun gehuurde huis omdat ze niet geveegd hadden of zo iets dergelijks onbenulligs. Op de boot terug klonk er bij aankomst in Den Helder niet ‘welkom thuis vastelanders’. Die troostende woorden hadden mij anders wel goed gedaan.